Van alles wat

Van alles wat!

Afgelopen donderdag toen we voor het laatst in het internetcafé waren, hadden we ’s ochtends ontbeten bij het restaurant van Aragai. Het was een apart ontbijtje dat nog het meest leek op stukje pannenkoek met yoghurt er over. En een schepje suiker om het af te maken. Het smaakte op zich redelijk, maar de stukjes deeg waren niet helemaal gaar en het vulde als een bord rijstepap na een vijfgangendiner. Hierna gingen we naar het internetcafé. In de namiddag gingen Mark en ik voetballen op het pleintje bij de Secondary School waar we vaker spelen. Mark en ik waren helemaal los en de panna’s vlogen vrijelijk over het pleintje. We waren op dreef. Moe maar voldaan liepen we terug naar het hotel, maar onderweg merkte ik dat ik last kreeg van spierpijn in mijn benen. Bij thuiskomst troffen we Van Es aan op zijn bed met de klacht dat hij last had van zijn maag. Ik ben ook maar even gaan liggen en niet snel daarna kreeg ik hoofdpijn en last van koude rillingen. De volgende dag zijn Van Es en ik maar thuis gebleven met nog wat maagklachten en een wat grieperig gevoel. Zaterdag ging het al iets beter, maar we waren nog niet fit. Zondag was de grote dag, Nederland speelde tegen Servië Montenegro. We voelden ons dan ook meteen een stuk beter. Een paar biertjes later waren we klaar voor de wedstrijd. We hebben de wedstrijd gehuld in oranje bekeken in de Cinema. De wedstrijd was natuurlijk niet super, op de acties van Robben na. Het was niet druk in de Cinema en we hadden goede plaatsen. De maandag erop had ik last van mijn borst en had ik moeite met ademhalen. Toch zijn we naar kantoor gegaan waar we aardig wat vooruitgang hebben geboekt. Rond de middag hing ik hijgend over tafel en het was tijd om naar huis te gaan. Strompelend en hijgend kwam ik thuis en ben meteen op bed gaan liggen tot de volgende ochtend. Toen werd het tijd om richting ziekenhuis te gaan, ik vreesde voor malaria, omdat ik alle kenmerken had gehad: koorts, koude rillingen, hoofdpijn en pijn in de leverstreek. De pijn in de leverstreek bleken verkrampte spieren te zijn, vertelde de dokter, waardoor de ademhaling werd beperkt. Van Es kreeg hier woensdag ineens ook last van en hij lag twee dagen hijgend op bed. Amper pratend en etend vorderde deze week. Mark heeft al die tijd amper ergens last van gehad, maar vrijdag waren we allebei weer grotendeels de oude. Alleen als we nu diep ademhalen merken we het nog steeds.

Gisteren was de grootste dag van de week. Nederland speelde tegen Ivoorkust. Ivoorkust wordt als Afrikaans land door de hele gemeenschap gesteund hier. We hadden met Zerigabir (collega en vriend) afgesproken om samen te kijken. Hij wilde ons graag uitlachen als we zouden verliezen met ruime cijfers zo zei hij. Dit liep echter even wat anders.
Om stipt kwart voor vier zaten wij, gehuld in oranje, op één persoon na, al gezeteld, precies in het midden voor de beeldbuis en voorzien van een drankje de doelpunten te bekijken die Servië Montenegro op hun oren kregen. 6-0 verliezen van Argentinië is wel erg veel vonden wij. Eén persoon droeg geen oranje, maar was in wit gestoken. Zijn naam zullen wij om veiligheidsredenen niet noemen, de foto’s vertellen het verhaal… Vóór de wedstrijd viel zoals verwacht de stroom uit en werd de generator onder enig gepruttel aangeslingerd. Het duurde allemaal even, maar er kwamen uiteindelijk zo’n 22 spelers in beeld. Ons nationale lied hadden we al gemist, want we zagen de Ivorianen hun volkslied al mompelen. In de Cinema hadden we eerder het volkslied al staande al wel luidkeels door de zaal kunnen zingen, wederom op een persoon na… Dit werd hem dan ook niet in dank afgenomen, maar we mogen hem nog steeds graag, zullen we dan maar zeggen. De aftrap was genomen en met ons zagen zo’n 50 Eritreërs dat onze trots Robin van Persie ons land na 23 minuten naar een voorsprong schopte. Een luide vreugdekreet en -sprong van de drie blanken was daar en er werd ogenblikkelijk meer bier besteld. De vreugde werd nog groter toen Van the Man de 2-0 binnenschopte. Hier baalde iedereen achter ons enorm van, vooral omdat ze dachten dat er sprake was van buitenspel. Hierop hebben we ieder om ons heen de regels van het spelletje nog maar even dunnetjes uitgelegd aan een vijftal mensen p.p. Na de tweede helft kregen de Ivorianen het op hun heupen en kregen wij het op onze witte plastic tuinstoeltjes het nog aardig warm onder druk van de aanvallende Afrikanen. Inmiddels waren er op het plein van het restaurant Mackerel zo’n 250 die drongen om een glimp van de wedstrijd op te vangen op tv. We voelden ons in de minderheid, maar het oranjegevoel was sterk. We waren toch wel opgelucht toen het eindsignaal klonk. Niet alleen omdat we door waren, maar ook omdat we eindelijk verlost waren van het Arabische commentaar. Stijf van de adrenaline en euforisch van de overwinning en de biertjes liepen we naar het restaurant van Aragai om daar iedereen even de trotse Hollandse glimlach te tonen en te dineren. Dit alles natuurlijk onder het genot van nog een goudgele rakker met schuimkraag.

De moraal van dit verhaal:
Na regen komt zonneschijn en zo is het maar net!

P.s. Het project loopt lekker en er ontstaat al een puik rapportje. Afgelopen week hebben we het onderwerp regenopvang van daken afgerond en de pijpleidinginventarisatie, waar een mooi kaartje van wordt gemaakt. Komende week werken we aan het ontwerp van een dam die geplaatst gaat worden en kijken we kritisch naar de prijs van drinkwater.

We vervelen ons geen minuut!


Groeten uit zonnig Afrika,

Mark, Jan-Kees en Jilles